ସେଦିନେଁ ରୁବିନା ବିବିର୍ ମୁଡ଼୍ ଚକ୍ରେଇ ଗଲା। କାଣା କର୍ବା, କାଣା କହେବା କିଛି ଭାବି ନେଇଁ ପାରୁଥେଇଁ। ପରାଜାକର୍ ଲୋକ୍ ତାର୍ ଘରେଁ ହାଜର୍। କାଏଁ ହେଲାଯେ ବଏଲେଁ, କାଦର୍ ମିଆଁ ବିହା ହେଇକରି ଫେର୍ ଗୁଟେ ଭୁଆସେନ୍ ଆନିଛେ। ଭୁଆସେନ୍ ଢୁକାବାର୍ ଲାଗିଁ ପଠାନ୍ ପରାଜାକର୍ ମାହେଜିଟୁକେଲ୍ ଠୋଲ୍। କାଦର୍ ମିଆଁକେ ତହଁକେନ୍ ଦେବାର୍ ଲାଗିଁ ଏଁର୍ରା ପିଲାମାନେ ଭିଲ୍ ଭିଡ଼୍ ଜମେଇ ବସଲେ ନ। ଲାଗୁଛେ, ଭୁଜିଭାତିର୍ ଆସର୍ଟେ ଜମିପାରେ।
ରୁବିନା ବିବି ଭିଲ୍ ଯେନ୍ ଦିନେଁ କାଦର୍ ମିଆଁର୍ ହାତ୍ ଧରିକରିଁ ଇ ଘର୍କେ ପହେଲା ହେଇକରି ଆସିଥିଲା ଇନ୍ତା ଭିଡ଼୍ଟେ ଜମିଥିଲା। ଭୁଜିଭାତିର୍ ଆସର୍ ଜମିଥିଲା। ଗୁଟେ ନୂଆଁ ସଁସାର୍ ଗଢ଼୍ବାର୍ ନୂଆଁ ସପନ୍ଥିଁ ବାଇ ହେଇଯାଇଥିଲା ରୁବିନା ବିବି। ହେଲେଁ, କାଦର୍ ମିଆଁ ସଅଁତା ଆନ୍ବା ବଲିଁ କେଭେଁ ଭାବି ନେଇଁ ପାରିଥେଇଁ ରୁବିନା ବିବି। ରୁବିନା ବିବିର୍ ଛାତି ଭିତିରେଁ ଫେର୍ ଗୁଟେ ଗରେଲ୍ କିନ୍ଦିରି ବସଲା।
୧୯୯୯ ମସିହାର୍ ବଢ଼େଟେ ଗରେଲ୍ ଆଏବାର୍ ଆଘୋନୁଁ ରୁବିନା ବିବିର୍ ଗୁଟେ ସୁନାର୍ ସଁସାର୍ ଥିଲା। ଘଏତା କରିମ୍, ଝି ରୁକ୍ସାନାକେ ନେଇକରି ଛୁଆଟେ ସଁସାର୍। ବଢ଼୍ଲା ଝି’ର୍ ବିହାକେ ନେଇଁକରିଁ କେତେ ସପନ୍ ଦେଖୁଥିଲେ ଦୁହି ପରାନି। ହେଲେଁ, ୧୯୯୯ ମସିହାର୍ ଅକ୍ଟୋବର୍ ମାସର୍ ୨୯ ତାରିଖ୍। ଧୁକା ଗରେଲର୍ କାଲ୍ ଜିଭ୍ ଚାଟି ସାରିଥିଲା ରୁବିନା ବିବିର୍ ସଁସାର୍କେ। ଝଡ଼ି ବର୍ଷାଥିଁ ଘର୍ଟା ଧସ୍କି ବିଦିରି ସାରିଥିଲାନ। ଅକାଲ୍ ଚଡ଼କ୍ ବାଗିର୍ ବଢ଼େଟେ ଗଛ୍ ଢଲି ପଡ଼୍ଲା କରିମ୍ ମିଆଁର୍ ଦିହେଁ। ବିଚିରା ଠାନେଁ ଜୀବନ୍ ହାରିନେଲା। ଦେଖୁନ୍ ଦେଖୁନ୍ ସରବ୍ହରା ହେଇଗଲେ ମାଁ ଆରୁ ଝି। ହେଲେଁ, ହେତ୍କି ଥିଁ ରୁବିନା ବିବିର୍ ଦୁଖ୍ ନେଇଁ ସରି। ବାତ୍ୟା ଆଶ୍ରେ ସ୍ଥଳୀନୁଁ ରୁକ୍ସାନା କେନ୍କେ ଗଲା ଯେ ଆରୁ ପତା ନେଇଁ ମିଲ୍ଲା। ଅନେକ୍ ଲୋକ୍ ଅନେକ୍ କଥା କହେଲେ। ଭାଏଲ୍ ତାର୍ ସାଙ୍ଗର୍ ଜୁଲି ବାଛିକରି ପଲେଇ ଥିବା ଭାବିକରି ରୁବିନା ଚୁପ୍ ରହେଲା। ହେଲେଁ, ଜୀବନ୍ଟେ ଏକେଲା ଜିଇଁବାର୍ଟା ମୁସ୍କିଲ୍ ହେଲା ରୁବିନାକେ। ମନ୍ଟା ଫେର୍ ଥରେ ଉଡ଼ିବୁଲ୍ଲା ମନର୍ ଜୁଲି ଖୁଜୁବାର୍କେ। ଶେଷେଁ କାଦର୍ ମିଆଁ ସାଙ୍ଗେଁ ନିକାହ୍ନାମା ପଢ଼ିକରି ନୂଆଁ ଜଞ୍ଜାଲର୍ ଡୁରେଁ ବାନ୍ଧିହେଲା।
“ଦୁଲ୍ହନ୍ କେ ସ୍ୱାଗତ୍ କି ତୈୟାରି କରୋ…।” ମୁହଁର୍ ପାନ୍କେ ପୁଚ୍କି କରିଁ କହେଲା କାଦର୍ ମିଆଁ । “ମମ୍ମମ୍ ମୈଁ… !” ଘବରେଇ କରି କହେଲା ରୁବିନା। “ହାଁ କୌନ୍… !” କହେଲା କାଦର୍। ନିଜର୍ ସଅଁତେନ୍କେ ବନ୍ଦେଇ କରି ଘର୍କେ ଢୁକାଲା ରୁବିନା। ଶାଢ଼ୀ ଚୁନ୍ରି ଭିତିରେଁ ନୂଆଁ ଭୁଆସେନ୍ଟା ସର୍ପଟି ଯାଇଥାଏ। ମୁଡ଼ର୍ ଉଡ଼୍ହ୍ନିକେ ଟେକିନେଲା ରୁବିନା। ଭୁଆସେନର୍ ଚେହେରା ଦେଖିକରି ସଡ଼କ୍ଦମ୍ ରହିଗଲା। କଲାକାଠ୍ ପଡ଼ିଗଲା ରୁବିନାର୍ ଚେହେରା। ଆଏଁଖ୍ କାନ୍ ଅନ୍ଧାର୍ ପଡ଼ିଗଲା। ମୁହୁନୁଁ ବାହାରି ପଡ଼୍ଲା, “ରୁକ୍ସାନା… !!!”
ରୁବିନାର୍ ହାତ୍ଗୋଡ଼୍ ଆରୁ ନେଇଁ ଚଲୁଥେଇଁ। ଜାଙ୍ଗଲ୍ ଗଦେଇ ହେଉଥିଲା। ଭାବୁଥିଲା ତାର୍ ଝି ତାର୍ ସଅଁତେନ୍ ହେବା… ! “ସଅଁତେନ୍” କେ ଛାଡ଼ିକରି ଆରୁ କେନ୍ସି ଅଲ୍ଗା ନାତା ନେଇଁ ହେଇପାରେ କେଁ… ???
– ପ୍ରସନ୍ନ ରଣା
କେନ୍ଦମୁଣ୍ଡି, ସୋହେଲା, ବରଗଡ଼