କବିତା- ନୁରୁଛେ

“ନୁରୁଛେ”

ଗଲା କେତ୍’ନି ବଛରର୍ ଅନୁଭୁତି ଯୁଡିଥିଲା ,
ହେତିର୍ ଲାଗି ଭାଏଲ୍
ବେଲ୍ ବୁଡା ଛିନା ଛିନା ଲାଗୁଛେ
ଗଲା କାଳିର୍ ଗୁଟେ ପୋଷ୍ଟ୍
ମିଛ୍-ମିଛ୍ ଲାଗୁଛେ

କେତ୍’ନି କେତେ ପ୍ରଶ୍ନ ଘୁରୁଛେ
ଆଶ୍ ଅଛେ ମନ୍ ଟା ଉତ୍ତର୍ ପାଏବା,
ଉବେଲେ ହଉ ପଛେଁ
ଚାର୍’ହି ଫାଲେଁ ପହରା ହେବା ।
ଉସ୍’ନାକି ସେ ଦିନେଁ ଫୁଟିଥିଲା
ମହ ମହ ହେଇ ମହକେଇ ଥିଲା
ଆଏଜ୍ ଅଛେ ଆର୍ ରହିଥିବା
ଇ ବିଶ୍ବାସ୍ ଭିତ୍’ରେ ବୁଇ କେ ଆଏଖ୍ ଦୁଇଟା ନୁରୁଛେ
ସଥେଁ ସବୁ ମିଛ୍ ମିଛ୍ ହିଁ ଲାଗୁଛେ

ଅଢୁଆଲେଁ ଥିବାର୍ ସଏଲ୍’ତା ବି ଜଲ୍’ଲେଁ,
ଆଏଁଖ୍ କେ ଦିସ୍’ସି
ଉକିଆ ହେସି,
ଆର୍ ଉପ୍’ରେଁ ଥିବାର୍ ଜହ୍ନ୍ ର୍ କଥା ଦୁସ୍’ରା
ତାର୍ ଉକିଆ ଥିଁ ଉଜୁଲ୍ ହେବା
କୁଟି କୁଟି ଆଏଁଖ୍ ଏଥ୍’ର “ଫି’ଘଡି ” ଦେଖ୍’ବା
ସବୁ ମିଛ୍ ବି ଆଏଜ୍ ସତ୍ ସତ୍ ଲାଗୁଛେ
ଆଏଁଖ୍ ଦୁଇଟା ନୁରୁଛେ ।।