ଦେବୀ

କେବେ କେବେ ଖୋଜୁଥାଏ ମୁଁ

ମୋର ଆଉ ତାର ଭିତରେ ଫରକ୍

କାରଣ ମୋତେ ଜାଣିବା ଦିନଠୁ ଶୁଣିଥିଲି

ମୁଁ କୁଆଡ଼େ ଅବିକଳ ଏକ ବିଗ୍ରହ

ଠିକ୍ ଦେବୀ ପରି ।

ପୃଥିବୀର ବୋଝ ପାଇଁ ମୋର ଆବିର୍ଭାବ

ପୃଥିବୀ ହୋଇ ଠିଆ ହେବା ହିଁ ମୋର ସଂଘର୍ଷ

ତାପରି ଫାଟିବା ହିଁ ନିୟତିର ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ।

ସବୁକିଛି ମୋର ବୋଲି

କୋଟିକୋଟି କଙ୍କାଳ କୁ ପୁଙ୍ଗୁଳା ପିଠିରେ ନାଉକରି

ଯେତେବେଳେ ରକ୍ତାକ୍ତ ପାଦରେ

ବାଟ ଫୁଙ୍କିଫୁଙ୍କି ଚାଲିବାକୁ ପଡେ

ଠିକ୍ ସେତେବେଳେ

ଦଶଭୁଜରେ ଆୟୁଧ ସବୁ

ଆପେଆପେ ଖଞ୍ଜି ହୋଇପଡେ ।

ରିକ୍ତ ହସ୍ତରେ ଏବେ

ପରାଧ୍ୟେ ଆୟୁଧ

ବକ୍ଷରେ କୋଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ

ଆଖିରେ ସ୍ଵପ୍ନର ଆଖିଏ କଜ୍ଵଳ

ଆଉ ପାଦରେ

ଯୋଜନେ ରକ୍ତିମ ପଥର ଆମନ୍ତ୍ରଣ ।

ତୋ ଆବାହନ ପାଇଁ

ବୀଜମନ୍ତ୍ରର ଆବାହିକା ମୁଁ

ଆବାହନ ସ୍ରଷ୍ଟା ଆଉ ସୃଷ୍ଟିର

ଆଉ ଏସବୁରେ ପର୍ଯ୍ୟାୟକ୍ରମେ ଘୁରିବୁଲି

ଜଡ଼ ଆଉ ଜୀବନର ଚକ୍ରବ୍ୟୁହରେ

ଛନ୍ଦି ହୋଇଥିବା

ଅମିମାଂସୀତ ଅଧ୍ୟାୟଟିଏ ମୁଁ

ମୁଁ ଦେବୀ ।